JVians Discussion (group post) : છેલ્લા 24 કલાક ....

ક્યારેય વિચાર્યું છે કે જો તમને પહેલાં જ ખબર પડી જાય કે તમારી પાસે હવે જિંદગી ના છેલ્લા 24 કલાક જ છે તો તમે શું કરો?!  
એક વખત ગ્રુપમાં ફરઝાનાએ પૂછ્યું કે, જો બધાને ખબર પડી જાય કે હવે જીવનનાં છેલ્લા 24 કલાક જ બાકી છે તો તમે એ કેવી રીતે વિતાવશો?
અને પછી ગ્રુપમાં ચર્ચા થઈ એ વિષય પર...
અને જિંદગીના છેલ્લા 24 કલાક વિષે ગ્રુપનાં સભ્યોએ દિલ ઢોળ્યું. એ વિચારો અહીં પ્રસ્તુત છે...

છેલ્લા 24 કલાક 

ફરઝાના સિવાણી :


રોજની જેમ સવારે વહેલી જાગી , routines પતાવી , મને ગમતો ડ્રેસ પહેરી , મસ્ત મૅકઅપ કરીશ ( I love it yaar 😋) ....

  કલી (my youngest sis) ના હાથ ની ચા પી , મૉમ , ડૅડ , કલી ને બહુ બધું વ્હાલ કરીશ ... રડવું આવશે જ તો રડી લઇશ મન ભરીને , મને આટલી સરસ લાઈફ આપવા બદલ મૉમ-ડૅડને tight hug કરીને thnx કહીશ ... મારી બેન નાએલા જે abroad  છે એની જોડે ફોન થી વાત કરીશ ...😃😃


સૌથી પહેલાં મને ભાવતી બધી જ ચૉક્લેટ્સ ઝાઝી બધી buy કરીશ એટલે ૨૪ કલાક માં જ્યારે મન થાય ત્યારે ખાઈ શકાય અને પછી પેટ ભરીને આઇસ્ક્રીમ ખાઈશ as  my breakfast અને lunch માં એ આવી રીતે આઇસ્ક્રીમ જ ખાઈશ 😂😂😂😂😂....


મારી બધી જ બુક્સ અહીં સ્ટેટ લાઇબ્રેરી છે ત્યાં આપી ને નજીક માં જ કબ્રસ્તાન છે તો જો શક્ય હોય તો મારી કબર ની જગ્યા એ પસંદ કરતી આવીશ ...ત્યાં થી અમે જે ભાડા ના ઘર માં રહેતા ત્યાં જઇશ , અત્યારે તો આખું નવું બાંધકામ થઇ ગયું છે પણ જમીન તો એ જ છે જ્યાં હું જન્મી , બેસતાં શીખી , ચાલતા શીખી , બોલતા શીખી 😊😊
..ત્યાં થોડીક વાર શાંતિથી બેસી ને પછી ચોપાટી એ પંહોચીને દરિયામાં પગ બોળીશ ને દરિયા જોડે એક સૅલ્ફી લઇ ને fb પર share કરીશ ...😎😎😂

પછી એક મસ્ત પાળી પર દરિયા સામે બેસીને અમુક frnds છે એમની જોડે વાતો કરીશ , ને એ ઈન્સાન જે મનની સાથે જોડાયેલો છે એને Sorry , thnx કશું નહીં કહું , બસ એટલું જ કહીશ કે " તારા વગર ત્યાં ગમશે નહીં , એટલે નવરો થા કે આવી જજે " !!!
😍😍😍😘

ત્યારબાદ JV ને એક msg કરીશ,  .... અને એમાં લખીશ કે એમનાં શબ્દોએ બહુ મદદ કરી છે મને જે તે સમયે(slight smile emoticon...)


પછી ચાલતા ચાલતા કબ્રસ્તાન સુધી જઈશ અને બાકી નો સમય ત્યાં જ પસાર કરીશ !!!


અંકિત સાદરિયા :

મને જો 24 કલાક મળે ને તો ..

૨ - ૩ કલાક બધા જ નજીક ના વ્યક્તિઓ વિશે લખવા પાછળ ગાળું..

પછી.. અડધો દિવસ મારા ભાઈ અને મારી થવા વાળી ધર્મપત્ની સાથે ગાળું ..

રાત્રી ના સમયે હું મારા મમ્મી અને પપ્પા સાથે વાત કરવા માં પસાર કરું ..

ને છેલ્લા શ્વાસ નજીક આવે ને બસ દારૂ પી ને સુઈ  જઉં ..

ડૉ. મેઘના ભટ્ટ : 

મારા મૉમ અને ડૅડ સાથે સમય વીતાવું. આમ તો 24 કલાકમાં ઘણું થઇ શકે, પણ મારે આ જ જોઈએ છે... મૉમ-ડૅડ સાથે વાતો..


હાર્દિક વ્યાસ :

મને અત્યારે (સાંજના 7-8 વાગ્યે) ખબર પડે છે, કે મારી પાસે છેલ્લા 24 કલાક છે..
તો હું સૌથી પહેલાં ઘણી બધી ચોકલેટ લઈ આવું. મારા ઓળખીતાં તમામ બાળકોને ઘેર બોલાવું.
4 કલાક માટે હવાઘર ભાડે લઈ આવું. મોજથી જલસા કરવા દઉં. પછી ચોકલેટ આપીને જ પોત પોતાનાં ઘેર જવા દઉં. પપ્પા અને મમ્મીનાં પગ દબાવું.

લગભગ રાત્રિનાં 2 વાગ્યે મારી પ્રેમિકા (વાઈફ) પાસે જાઉં.. એ જેમ કહે એમ કરું. નાચું, ગાઉં, જે કહે એ. પછી ખુબ વાતો કરું. ખબર નહિં કેમ મને વાતો હમેશા અધુરી જ લાગે છે.

સવારે દીકરાને જગાડું. જાતે તૈયાર કરું. નાસ્તો બનાવું જેવો આવડે એવો. બધા સાથે નાસ્તો કરું.

નોકરીમાં બંક મારું. એક સોશિયલ ફંક્શનનું કારણ આપું. પપ્પા-મમ્મીને એ બધુ કહું, જે કહી નથી શકાયું. દીકરાને પણ સ્કૂલમાં બંક કરાવું. એની સાથે રમું. અતિશય રમું. જે કહે એ રમું. બપોરે મમ્મીનાં હાથની રસોઈ જમું.. ગરમ ગરમ રોટલી ઉતરતી જાય એમ. લગભગ 25 જેટલાં લેટર લખું. એવા સગા-વહાલાઓને કે જેમને હું વ્હાલો છું. બીજા 25 લેટર દીકરા માટે લખું, જે એ સમજણો થતાં વાંચે. સાંજે ઘરે દરબાર ભરું. જે મને વહાલા હોય એવાં પણ અને જેમને હું વહાલો હોઉં એવા પણ. બધાની સાથે રમું, જમું, ભમું, ગપાટા મારું. વાઈફને એક હગ આપું. દીકરાંને એક વખત તેડી લઉં. મારા સૌથી પહેલાં અને સારા ભેરુ-મારા નાનાભાઈ સાથે ચા પીઉં, ગામમાં બાઈક ઉપર એની સાથે રખડુ. ત્પયાર પછી પપ્પાને જોક્સ કહું હસાવું અને છેલ્લે મમ્મીનાં ખોળામાં માથું મુકીને સુઈ જાઉં..
ઓહ્હ...
ઘણું બધું બાકી રહી જાય છે પણ એની વાત પછી..
આફ્ટર ઓલ ઈટ ડીપેન્ડસ ઓન પ્રાયોરીટી... ધીઝ આર માય ફર્સ્ટ પ્રાયોરીટીઝ.
.
.
જો કે સભાન અવસ્થામાં છેલ્લી ક્ષણોની ખબર પડ્યા પછી આ લખ્યા મુજબ કરવાની તાકાત હોય કે નહિં એ નથી જાણતો..
પણ .
અત્યારે જ ઈશ્વર પાસે એ વખતની સ્વસ્થતા માગી લઉં છું..
May God bless me.


ફોઝિયા ઇરફાન :

આમ તો એક દિવસમાં શું શું કરવું એ વિચારવામાં જ નીકળી જાય😀😀
પરંતું હવે જ્યાર deadline જ છે તો મારી સૌથી પહેલી પ્રાયોરીટી સ્વાભાવિક રીતે મારા સંતાનો હશે... વધારે વખત બચ્યો નથી કે રોજની જેમ લેક્ચર આપું. પરંતું એટલું જરૂર કહીશ કે...

"લાઇફમાં કદી યે 'સૉરી' કે 'થેન્ક્સ' બોલવામાં શરમ રાખવી નહિં"
બસ આ બે શબ્દો યોગ્ય સમયે બોલતાં આવડી જશે તો બધું તરી જશો.
બહુ વહાલ કરીશ એમને...

મારા હસબન્ડ કે જેમની સાથે મેં લાઇફનો બેસ્ટ તબક્કો પસાર કર્યો છે,  એમની સામે મન ભરીને એક્સપ્રેસ કરીશ કે એ મારા માટે શું છે..

એમનાથી હું દરેક રીતે સુખી અને સંતુષ્ટ છું.. મારી લાઇફ ખૂબસૂરત બનાવવામાં એમણે કોઈ જ કચાશ નથી રાખી.. અને મારી માટે હી ઇઝ ધ બેસ્ટ પરસન અૉફ માય લાઇફ. (એ સમજશે કે ફરી ગયું ફોઝિયાનું અથવા મને કંઈક પૈસા-બૈસા જોઈએ છે..😛😛)

અમુક ફ્રેન્ડ્સ અથવા નજીકની વ્ચક્તિઓ જેમની સાથે મારે સમય પસાર કરવો હતો અને કરી શકાયો નથી એમની સાથે ફોન પર છેલ્લું કન્વર્ઝેશન..
મારી લાગણીઓ વ્યક્ત કરીને પછી બધું જ ભૂંસી નાખવાનું😀😀😀

મૉમને ત્યાં જઈ બધાને લાસ્ટ હગ અને ફેમિલિ સાથે ડિનર.. મારા બાળકોને મારી સાથે શોપિંગ કરાવીશ અને એક એક એવી ગિફ્ટ આપીશ જે એ લોકો લાઇફ ટાઇમ ઉપયોગ કરી શકે..

પછી ઘેર આવીને એક લેટર લખીશ ઇરફાનને સંબોધીને.. કે મારા ગયા પછી તમે જલદી બીજા મેરેજ કરી લેજો.... લાંબા સમય સુધી શોક પાળવાની જરૂર નથી.. કેમ કે મને ખબર છે.. એમને પાર્ટનર વગર દરેક રીતે અગવડ પડશે એટલાં
ડિપેન્ડેડ છે..(I know કે ચાહે કોઈ પણ આવી જાય એમની લાઇફમાં.. હું ભૂલાઈ જાઉં એવી તો નથી જ 😀😀..મારી જગ્યા એ મારી જ રહેશે મારા પછી પણ.. 😜😜 ભલે ને આરામથી વ્યવસ્થિત રહે મારા પછી પણ..😝😝

હવે છેલ્લે.. ન્હાઈ ધોઈ સારા કપડાં પહેરીશ..નમાઝ પઢીશ અને અલ્લાહનો શુકર અદા કરીશ આટલી સારી લાઇફ આપવા બદલ અને સાથે સાથે તૌબા કરીશ મારા ગુનાહો માટે..  કલમા પઢીશ અને લાંબા સજદામાં જઈ દુઆ માંગીશ કે હવે મારી જાન આમ જ નીકળી જાય સહજતા થી.. કોઈ પણ તકલીફ વગર કે રીબાયા વગર.. એવી રીતે કે કોઈને ખબર ના પડે..

બસ...


મૌલિક પંડ્યા :

હું મમ્મી પપ્પા ને મારી વ્હાલી બેનડી સાથે મસ્ત બપોર નું ભોજન આરોગુ .. અને એમને એ બધુ જ અભિવ્યક્ત કરું જે મેં કયારેય નથી કર્યું... (આ આમ તો બધાં જ કહેતા હોય છે અને બધા આ વાત કરવા જેવી પણ ખરી..!) ..

૨ - ૩ કલાક આ રીતે ગાળ્યા પછી નજીક ના દોસ્તારું ને એક આલા ગ્રાન્ડ પાર્ટી આપું અને મસ્ત પકવાનો  ખાઈ - 'પી' ને એક લેક્ચર આપું અને કહું કે એમની શું અહેમિયત છે મારી જિંદગીમાં (અને કોઇ એને ટલ્લી થયા પછીનો બફાટ નહિં સમજે કેમકે હું વગર પીધે આવા લેક્ચર અને સલાહ આપતો હોઉં છું.. 😆)

૨-૩ કલાક એ રીતે ગાળ્યા પછી એક સુંદર મજ્જાનો પત્ર મારા આખ્ખા જીવનસફરને લગતો લખું .. (તફડાવેલો નુસ્ખો છે હો ભાઈલોગ
.!).. અને જેમને મળી નથી શકવાનો એમને ફોન કરીને હળવો થાઉં..

આમ કરતા આખર માં ૨ કલાક ની જોરદાર ઊંઘ લઈ, આ બધાનો થાક ઉતારી કોઈ નિર્જન વન માં પુસ્તકો સંગીત અને બસ એજ હું એકલો ફક્કડ ગિરધારી..

આખરના બધા જ કલાકો ની શરૂઆતમાં ઉપ્પરવાળા સાથે વાત, ફરિયાદ અને આભારવિધિ નો કાર્યક્રમ ('હમ દિલ દે ચુકે સનમ'ના સલ્લુભાઈ ની જેમ..😂😄) પતાવી ને.. વાંચતા નાચતા..અલવિદા..

ચિતાર ઓધારિયા : 


Last 24 hours!
શરૂઆતની કલાકોમાં મારા પરિવારને મારા investments વિશે જણાવી દઉં, એમની ભાવિ આર્થિક સુરક્ષા માટે .... એક કલાક એમની સાથે વીતાવી અને કોઈ માનવ રહિત જગ્યાએ પહોંચીને મનને નિર્વિચાર પરિસ્થિતિમાં લાવવાનાં પ્રયત્ન સાથે એકાંતમાં મરવાનું પસંદ કરીશ.


પુનિત ત્રિવેદી : 

મારી વાત કરું તો જો મારા આખરી 24 કલાક હોય તો હું મારાં અંગત લોકોને જણાવી જ ન શકું.કારણ આખી ઝિંદગીમાં કોઈ 'દિ આખા પરિવાર સાથે શાંતિથી બેસીને, હગ કરીને કે હળવાશની પળોમાં જીવ્યો જ નથી. અંગત કારણોસર કોઈ દિવસ આટલાં લાગણીવેડા કર્યા ન હોય... તો એ લોકો પણ અચંબો પામે જ એ સ્વાભાવિક છે. અને વડીલો ખીજાય એ અલગ. મારાં ફેમિલિમાં હું એક જ પુરુષ, મારા દીકરા (ઉમર-1.5 વર્ષ) ને બાદ કરતાં. માટે મારા ઘર, કુટુંબ અને સગા-વહાલાને એક્સપ્રેસ કરવું તો બહુ જ દૂર છે. હા, મારી વાઇફ માટે હું એક એન્વલોપમાં લેટર લખીને મૂકીશ. એમાં બધું લખેલું હશે જે એણે મારા પછીનાં ફ્યુચરમાં કામ લાગશે. એ સિવાય મારા ક્લાયન્ટસ માટે વિગતે ચર્ચા કરીને એનું એક ફોલ્ડર PCમાં રાખીશ. (જેમાં ફી બાકી છે એ લિસ્ટ પહેલા લખીશ...😝😝) મારી બહેન ને કદાચ મારા જડ વલણનાં કારણે કોઈ દિવસ પ્રેમ નથી કર્યો તો એની સાથે 5 મિનિટ વાત કરીશ. વધારે વાત ન કરી શકું...

આ બધુ કરવામાં I think મારે વધી ને 3-4 કલાક થાય એ પછી મારા દૈવતને હું બહુ બધુ વ્હાલ કરીને મારા ગુરુજી(મારાં DP વાળા દાદા) ને ત્યાં જાઉં અને બસ દાદાની છત્ર છાયામાં જ રહું... આ વિશ એટલાં માટે નથી કે જન્મારો સુધરે પણ દાદાનાં સાન્નિધ્યમાં જેટલો સમય વધું રહેવા મળે એ એક લહાવો લેવાની ઈચ્છા છે માટે બાકીનો સમય દાદાસાથે રહીશ..
#મારી વાઇફ પોતે મારી લાઇફ પાર્ટનરની સાથે એડ્વોકેટ અને એસોસિએટ પણ હોઈ આર્થિક વ્યવહાર એને બધી ખબર હોય અને આર્થિક પ્લાનીંગથી પણ માહિતગાર છે જ માટે એ ઇશ્યુ નહિં આવે ચર્ચા માટે. હા, દાદા પાસે દતા પહેલા મારાં ઘરે મારા પપ્પાનાં ફોટા પાસે 2 મિનિટ અંગત વાત કરી લઈશ અને અર્ધા કલાકમાં મારુ ધાર્યું કરીશ અને પછી દાતાનાં શરણે જઈશ....
હોપફુલી આ લખ્યું છ એ કરી શકું એવી દાદાને પ્રાર્થના કરીશ.


કુણાલ જોષી :

મારી મૃત્યુ પેલ્લા ના છેલ્લા 24 કલાક..

આહહ્હહ્હહઃ.. આ તો એક શીર્ષક થઇ ગયું..

પેલ્લા તો હું હવા માં ઉડવા લાગુ કેમ કે 24 કલાક પછી હું સાચે જ આ દુનીયા નાઈ હોવ એવું જાણી ને હું એટલો હલકો થઇ જાઉં કે ગુરુત્વાકર્ષણ નું બળ પણ ના લાગે મને...

હું સમય શરૂઆત ની ઘોષણા થાય એની સાથે જ પેલ્લા તો એવું કૈક કરું કે એની માને 100-200 માણસ નું ટોળું ભેગું થઇ જાય અને મને પૂછે શું થયું શું થયું.. (સેલેબ્રિટી જેવી ફીલિંગ તો આવે) ને પછી 2 મિનિટ માં આવું એમ કહી ને ત્યાં થી પલાયન થઇ જઉં..

મમ્મી પપ્પા અને બની શકે એટલા વધારે કુટુંબીજનો સાથે એક કવોલિટી સમય પસાર કરું.. જેથી મારા ગયા પછી એમને વસવસો ના રહે.. મમ્મી પપ્પા પાસે મેં કરેલા કરતૂતો નો કન્ફેસન કરું જેથી મને વસવસો ના રહે..

આમ અચાનક ખબર પડી હોય એટલે મને કાંઈ બીમારી નથી એવું તો મને સમાજ પડે જ તો જો પોસીબલ થાય ને તો હું કોઈ સાચે જ જરૂરિયાત મંદ હોય ને એને મારા શરીર નું કોઈ અંગ દાન કરું.. સ્પેશિયલી મારી આંખો.. એટલે મૃત્યુ પછી પણ એ સારી સારી વસ્તુ ઓ જોઈ સકે.. 😉😍😉

અમુક ઇચ્છાઓ જે અધૂરી છે અને જો હું તેમને પુરી કરવા સક્ષમ હોવ તો એ પુરી કરું.. જેમ કે બંજી જમ્પિંગ.. કઈ પણ એડ્વેન્ચરિયસ.. જેના ફોટો જોઈને કોઈ પણ કહે હતો સાલો જોરદાર ઉલ્ટી ખોપડી..

ઉધારી હોય કે દેવું હોય તો એ ચૂકતે કરું અને લેણું હોય તો એ માફ કરું જેથી પાછળ થી કોઈ મગજમારી નઈ.. ટૂંક માં પ્રેમ ચોપરા ના ડાયલોગ જેવું થઇ જવાનું.. નહાયેગા ક્યાં નિચોડેગા ક્યાં.. 😜😜

થોડો સમય એકાંત માં પસાર કરું ને મેં કરેલી ભૂલો અને સારા કામો બંને ને યાદ કરુ.. એના પરથી થોડી લખાણપટ્ટી કરીને મુકતો જાઉં.. કૈક ઉપયોગી નીવડે કદાચ..

છેલ્લે મોબાઈલ તો ફોરમેટ કરવો જ પડે ને.. મારા બેકઅપ વિસે બધા જાણે જ છે.. એટલે એમાં કઈ વધારે કેવા જેવું નઈ..

લાસ્ટ માં એક વરઘોડો કાઢું જેથી.. કેમ કે મારા ફ્રેન્ડ્સ માટે પણ કંઈક મારી જવાબદારી બને છે કે નઈ.. એમનેમ થોડું જતું રહેવાય..

આ બધું પતે પછી મસ્ત ઘરે આઈને મોમ સાથે ખોળા માં માથું મૂકીને વાતો કરતા કરતા દેહ ત્યાગ કરું..

बस इतना सा ख्वाब हे ...



કેતન શેખલિયા :

ફરઝાનાએ બહુ અઘરો વિષય આપ્યો છે. આવા જ એક ભળતા વિષય ઉપર મુંબઈ માં એક પ્રવચન શ્રેણી યોજાયેલી છે. વિષય હોય છે "જો આ હોય મારું અંતિમ પ્રવચન" . અંતિમ પ્રવચન કરવું કદાચ સેહલું છે. પણ જો આપણા જીવનનો અંતિમ દિવસ હોય તો શું કરી શકાય એ કેહવું ખુબ અઘરું છે.

મારા વિષે પ્રમાણીકતાથી કહું તો મને કદાચ ઈશ્વરે એટલી સમજણ અને સ્વસ્થતા નથી આપી કે મને ખબર પડે કે આ છેલ્લો દિવસ છે તો પણ હું એને સારી રીતે નોર્મલી જીવી શકું, એ વાત હું બરાબર જાણું છું, અને સ્વીકારું પણ છું. છતાય સ્વસ્થ થઇને જીવવાનો પ્રયત્ન સફળ રહે તો હું મારા પરિવાર સાથે રહું બધા સાથે મોજ મસ્તી કરું મારાથી દુર એવા મારા સ્વજનો સાથે ફોન પર વાત કરી લવ (એમને અંતિમ દિવસની હકીકત જણાવ્યા વગર જ). જમવાનું તો જે રૂટીન હોય એ પ્રમાણે જમી લવ અને હા જીવન દરમિયાન જે વ્યક્તિઓ એ આપણને પ્રેરણા અને હુંફ આપી હોય એ બધાને મનોમન વંદન કરી લવ. અને જેમની મારે માફી માંગવી જોયે એ બધાની મનોમન માફી પણ માંગી લવ(કારણ કે કોલ કરીએ અને હકીકત જણાવીને માફી માંગીએ તો કદાચ એ લોકો પણ દુખી થાય). એન્ડ છેલ્લે મોરારી બાપુની કથા સાંભળવા બેસી જાવ, કારણ કે મારા માટે છલ્લામાં છેલ્લી પેઈનકીલર એ છે. જેથી છેલ્લી અવકાશયાત્રની તૈયારી બરાબર થઇ શકે...😃😂😅


રવિ યાદવ :

જો મારી પાસે હવે છેલ્લા ૨૪ કલાક જ હોય ને તો પેલી ૨ કલાક તો મારે વિચારવામાં જ જાય કે સાલું હજુ તો જિંદગીમાં કઈ કર્યું જ નથી ને મરી જવાનું ? સ્વીકારી જ નાં શકું કે હું "હતો" થઇ જવાનો છું. એટલે પેલી ૨ કલાક તો મને પોતાને કન્વીન્સ કરવામાં જાય કે જો હું મરી જવાનો જ છું તો પછી અત્યારસુધી જેમ મોજથી રહું છું એમ જ રહું ને ખોટી બળતરા શું કામ કરું.

સૌથી પહેલું કામ અમી જોડે ઝઘડો કરવાનું કરું. અને કોઈ એવું રીઝન આપું કે જેનાથી એ મારાથી દુર થઇ જાય.. કારણ કે જો હું એની જોડે પ્રેમથી વાતો કરીશ ને એવું કરીશ તો એ મારા ગયા પછી કઈ પણ કરી શકે એમ છે... જે હું ઈચ્છતો નથી.. એટલે એવું કૈક કારણ આપું કે મને કોઈક બીજી જોડે પ્રેમ છે ને હું તને ઘરમાં લાવવા નથી માંગતો ને અથવા તો મને કોઈક બીમારી છે અથવા તો છેલ્લે એમ પણ કહી દઉં કે હું ગે છું અને કશું કરી શકું એમ નથી .... ગમે તેમ કરીને ઝઘડો કરી લઉં... એના મગજમાં નફરત ઉભી કરું જેથી કરીને એ મને જલ્દીથી ભૂલી જાય અને પોતાની નવી જિંદગી શરુ કરી શકે... કારણ કે માણસને સારી વાતો કરતા ખરાબ વાતો વધારે યાદ રહેતી હોય છે. તો એવી જ રીતે અત્યારસુધીનો બધો પ્રેમ એવા ઝઘડાથી પૂરો કરી જ શકાય. અને એ ઉપરાંત એના પાપાને પણ થોડુક ઉલટું સીધું કહી દઉં જેથી કરીને એને પણ એમ લાગે કે આં તો સાવ હલકટ માણસ છે એમ. એટલે એ પણ અમી માટે કોઈક સારો છોકરો શોધવા લાગે.

મોમને કહું કે મસ્ત દાળ-ભાત બનાવો .... દબાવીને ૩ થાળી ભરીને દાળ-ભાત ખાઉં... હહાહાહ.. એક બાજુ ૩૨ પકવાન મુકો અને બીજી બાજુ દાળ-ભાત મુકો... મારો જીવ દાળ-ભાતમાં જ હોય. મોમને કશું જ નાં કહું. પાપાને કશું કહેવાનું બાકી રાખ્યું નથી. બધી જ ખબર છે મારી એટલે મારે કઈ કન્ફેશન કરવા જેવું છે જ નહિ. ઓપન બુક છે મારી લાઈફ. હા એમની સાથે વાતો નાં કરું. કારણ કે એ વખતે મારી કેપેસીટી નથી કે હું કંટ્રોલ કરી શકું. કારણ કે દરેક નાની નાની વાત પણ ઘરે કઈ દેવાની આદત છે એટલે એ વાત જો થઇ જાય તો મારી પહેલા તો કદાચ મારી માં દુનિયા છોડી જાય. એ ડરથી રેગ્યુલર જે બિહેવ કરું એ જ બિહેવ કરીને ઘરેથી નીકળી જાઉં.

મારા ભાઈને ખાલી કહી દઉં કે તારે શું કરવાનું છે અને શું નથી કરવાનું અને શું ધ્યાન રાખવાનું છે. જરૂરી ડોક્યુમેન્ટ્સ ક્યા પડ્યા છે. ક્યા ખાતામાં કેટલા પૈસા છે, બધા પાસવર્ડ શું છે. બધાયની લાઈફ પોલીસી અને મારી પોલીસીનું શું કરવાનું બધી ડીટેઇલ આપી દઉં જેથી એ ક્યાય પાછો નાં પડે.

મારા અમુક અમુક લોકોને ફોન કરું ને મોજથી વાતો કરું. જોક્સ કરું કે જેથી થોડી વાર લોકો હસે.
મારો ભાઈબંધ લાલ્યો (રવિરાજ) એને લઈને બાઈક લઈને નીકળી જાઉં ક્યાંક એકલી જગ્યામાં.. ત્યાં બેસીને "અલાહ વારીયા" ગીત સાંભળું.. જે ગીત હાલની તારીખે પણ સાંભળતા સાંભળતા આંખનાં ખૂણા ભીના થઇ જાય છે. હવે તો એ લાલો અહિયાં દુબઈ આવી ગયો છે તો પણ એ ગીત સાંભળુંને આંખ ભીની થઇ જાય છે. (મુલ્લો ઓળખે છે રવિરાજને) એને બધી વાત કરી દઉં કે છેલ્લો સમય છે એમ. તું સાથે રહેજે મારી. તું ધ્યાન રાખજે મોમ ડેડનું.

ત્યારબાદ કોઈક કોલગર્લને બોલાવીને એની જોડે સેક્સ કરું. મન ભરીને.... હું વર્જિન રહીને મરવા માંગતો નથી. (આ વાત પર કોઈએ વિરોધ કરવો નહિ કેમ કે આ રીયલમાં ઈચ્છા ધરાવું જ છું.) યાર સ્ટોરીમાં આવા સેક્સ સીન લખી લખીને કંટાળ્યો તો રીયલમાં તો અનુભવ લઈને જ મરું ને.

એ પછી લાસ્ટ વિશ એ છે કે કોઈક ૨-૪ એવા તત્વોને પકડું કે જેણે કોઈ લેડી પર બળાત્કાર કર્યો હોય. એને પકડીને એને ઢોર માર મારું... એનું ગુપ્તાંગ કાપી નાખું... સાલાને એટલો મારી મારીને જાહેરમાં લટકાવું. અધ્મારો થાય ત્યાં સુધી જીવતો રાખું ને પછી એને મારી નાખું ને મોટું બોર્ડ ચીપ્કાવું કે હવે છે કોઈ જેને રેપ કરવાનો શોખ હોય. એ આવી જાય. એ પછીની હાલત આવી થશે જેની કોઈ જવાબદારી મારી રહેતી નથી. આ વિડીઓ બનાવીને વાઈરલ કરી દઉં.

બસ હવે આટલું કરું પછી કઈ પોલીસ થોડો મને છૂટો ફરવા દેવાની છે. એ લઇ જશે અંદર. અને ત્યાં ૨૪ કલાક પુરા થશે એટલે અપુન હાલતા.. પણ એનું પરિણામ એ આવશે કે પબ્લિક જાગી જશે કે જેણે કોઈને સજા આપી એને પોલીસએ આવું કર્યું. કદાચ રેપ વિરુદ્ધ નવા કાયદા આવી જાય.

બસ આટલું જ.
છેલ્લે એક લેટર લખતો જાઉં એમાં ખાલી એટલું જ લખું કે "મારા મરી ગયા પછી દહાડાનો કે જમણવારનો ખર્ચો કરતા નહિ એ બધો જ કોઈક છોકરાની ફી ભરવામાં આપી દેજો અને મારી બંને કીડની અને આંખો દાન કરી દેજો."


સંકેત વર્મા :

સૌથી પહેલા મારા મમ્મી-પપ્પા પાસે દોડી જાઉં. અને એમને ચસોચસ ભેટી પડીને એ બધું કહી દઉં કે જે આજ સુધી હું કહી શક્યો નથી. એમનો પ્રેમ, એમનું વ્હાલ, એમનો સપોર્ટ કેટલો ઇમ્પોર્ટન્ટ છે એ બધું કહી દઉં. કહી દઉં કે હું એમને અનહદ પ્રેમ કરું છું. દિલ ફાડીને ચાહું છું. એમના વિનાનું જીવન કલ્પતા કંપારી છૂટે છે. કહી દઉં કે એમના પર મેં કરેલા ગુસ્સાનો મને પાછળથી કેવો અફસોસ થાય છે. મારા ભાઈને કહી દઉં કે એ મને કેટલો વ્હાલો છે. મારા તમામ ડિયર ફ્રેન્ડઝને મળવા બોલાવી લઉં અને બધા સાથે એક છેલ્લી ચાની ચૂસકી લઈ લઉં. મારા પુસ્તકો...જેણે મને નાનેથી મોટો થતો જોયો છે એ સફારીના અંકો, સ્કૂલ માંથી ભેટ મળેલા પુસ્તકો, જિંદગીના અલગ અલગ તબક્કે મેં ખરીદેલા પુસ્તકો, જેણે મારી સાથે જિંદગી વિતાવી છે, એમને મળીને કહી દઉં કે બસ હવે તમારા પરથી ધૂળ સાફ કરવા આ હાથ નથી આવવાના. બક્ષી દુનિયામાં નથી. પણ જયભાઈ છે. એમને એક છેલ્લો કૉલ કરીને કહું કે આ જીવેલા વર્ષોમાં જે સંકેત જીવ્યો એમાં ક્યાંક તમારા જેવા લેખકોનો ય નાનો ફાળો છે. થેંક્યું. રહેમાનના ગમતાં ગીતો સાંભળી લઉં. ગુલઝારની કવિતાઓ બે ચાર વાંચી લઉં. મારા કીબોર્ડ પર મનગમતી ધૂનો વગાડી લઉ. ગળું ફાડીને ગાઈ લઉં. દુનિયાને મન ભરીને જોઈ લઉં. કારણકે ભૂરું આકાશ, સફેદ વાદળ, લીલું ઘાંસ, કથ્થાઈ માટી, કાળા માથાનો માણસ, એના બનાવેલા બિલ્ડીંગો, વાહનો, રસ્તાઓ બધું, અને સૃષ્ટિના રંગો...આ બધું આંખ બંધ થતાં જ એક કાળી, શાંત, અનંત ચાદર પહેરી લેશે. અને મમ્મીના હાથની રસોઈ ખાઈ લઉં. અને એ ખાસ ધ્યાન રાખું કે એ મને આગ્રહ કરી કરીને પરાણે જમાડે. મારા ના પાડવા છતાં મારી થાળીમાં બે રોટલી વધુ મૂકી દે. એકાદ આલા દરજ્જાની વાઈન ટેસ્ટ કરી લઉં. મનગમતી મીઠાઈઓ ખાઈ લઉં. અને વચ્ચે એ યાદ કરતો જાઉં કે આ છેલ્લા ચોવીસ કલાકમાં ય દરરોજના ચોવીસ કલાક જેવી, બધી મોજ કરી લેવાની ઉતાવળ ન થઇ જાય. મોજ કરવામાં મોજ માણવાની ચૂકાઈ ન જાય. એકાદ વાર રોઈ લઉં. ફેસબૂક પર છેલ્લી સેલ્ફી અને છેલ્લું સ્ટેટ્સ અપલોડ કરી દઉં. મોટા ભાગનો સમય મમ્મી પપ્પા સાથે વિતાવું. અને છેલ્લી ક્ષણો આવતી જાય ત્યારે જ્યાંથી હું આવ્યો છું એ મારી માંના ખોળામાં માથું નાખીને, એને વળગી પડીને સૂઈ જાઉં, અને આ જિંદગી કરતાંય વધું રહસ્યમય, ક્યારેય ન જોયેલી, ન અનુભવેલી, ન ખેડેલી એ મોતની વાટે નીકળી પડું.
...અને હા, આમાં વચ્ચેની એ અમુક કલાકો, જે લખાઈ નથી એ સાવ અંગત ક્ષણો, હું કોની સાથે વિતાવીશ, કેવી રીતે વિતાવીશ, ક્યાં વિતાવીશ... મેં ફક્ત મારી જાતને જ કહ્યું છે !

---------

જો તમને પણ ખબર પડે આ 24 કલાક તમારી જિંદગીના છેલ્લા 24 કલાક છે , તો તમે શું કરશો ? 

Share this

Unknown