JVians Discussion - World Doctors' Day

ડોક્ટર, આપણા શરીરનો એક મિકેનિક જ કહી શકાય. આપણી અંદર શું ચાલે છે એ આપણાથી વધુ એમને ખબર હોઈ. ડોક્ટર સાથે બધાને કૈક ને કૈક તો અનુભવો થયા જ હોઈ. 1 જુલાઈ ડોક્ટર ડે ના દિવસે આવા જ સરસ અનુભવો અમારા JVians ગ્રુપમાં ડિસ્કસ થયા. નીચે વાંચો અમારા ગ્રુપ મેમ્બર્સના ડોક્ટર સાથેના અનુભવો..

કુનાલ જોશી :

ડોક્ટર સાથેના અનુભવની વાત ...

સૌથી પહેલાં તો જો તમારા ફેમિલીમાં એક ડોક્ટર, એક વકીલ, એક પોલીસવાળા, ના હોય ને તો બસ આવી જ બને ...

પણ અહીંયા વાત કંઈક અલગ છે..

નવરાત્રીની નોમની આખી રાત ગરબાની રમઝટ બોલાવી ને અમે સૌ બાઇક લઈને ચા પીવા માટે અમદાવાદના પ્રખ્યાત ચાહના સ્ટોલ "લકી ટી સ્ટોલ" પર જવા નીકળ્યા ..

રિલીફ રોડ પર વહેલી પરોઢની મસ્ત મજ્જા માણતાં માણતાં અમે જઈ રહ્યા હતા ને અચાનક ક્યાંકથી કુતરું આવી ગયું .. મેં તો માંડ બચાવી બાઇક પણ સાથે રહેલ મિત્રને તકલીફ પડી ને એક્સીડેન્ટ થયો ..

એક્સિડન્ટ એવા સમયે થયો હતો કે ના તો રોડ પર રિક્ષા મળે કે ના બીજું કોઈ દેખાય ..

પેલા તો એ મિત્રને એમ કે કશુ થયું નથી એટલે કહે કે ચાલશે હું બેસું છું બાઇક પર આપડે જઈએ ઘરે પણ જેવું ઉભો થવા ગયો કે ખબર પડી કે પગ આખો તૂટી જ ગયો છે..

બાઇક પર 3 જણા હતા પણ બાકી ના બંનેને થોડું છોલાયું પણ નહોતું ..

અમે ગભરાઈ ગયા.. પછી મેં થોડું મક્કમ થઇને કીધું , " થયું એ થયું હવે જલ્દી દવાખાને જઈએ" .. રિક્ષા આવી ક્યાંકથી એટલા માં નસીબ જોગે.. ને અમે ગયા LG Hospital..

દશેરાના લીધે કોઈ ડોક્ટર હાજર નહીં.. પેલાનો દુખાવો વધતો જ જાય.. મેં જોયું હતું આ રીતે હાડકાના ટુકડા વચ્ચે જગ્યા પણ વધવા લાગેલી ..

અમે હોસ્પિટલમાં ધમાચકડી માચાવાની ચાલુ કરી કે કંઈ પણ કરો આને એટેન્ડ કરો .. પણ સરકારી હોસ્પિટલમાં કોઈ સાંભળે તો ને..

એવામાં એક કમ્પાઉન્ડર જેવો લાગતો વ્યક્તિ મારી પાસે આવ્યો ને એણે પૂછયું , " શું થયું ??" મેં એને ટૂંક માં કીધું.. એણે મને સલાહ આપી કે એક કેસની ચોપડી બનાવી લો .. પછી હું કહું છું એમ કરો ..

અમે 3-4 મિત્રો સાથે હતા.. એમાંથી એક જણ કેસ કરાવી આવ્યો ને પછી પેલા ભાઈએ બધું પોતાના હાથ માં લીધું.. એક્સ-રે રૂમ માં લઇ ગયા પેલ્લાને , અમારી મદદ માંગી ને એમણે જાતે જ એક્સ-રે પાડ્યો .. જાતે જ એને ધોયો અને બહાર કાઢ્યો ..

એ જોઈને ભાઈએ કીધું કે હાડકાના 3 ટુકડા થઇ ગયા છે .. ઓપરેશન કરવું જ પડશે..

અમે બધા ટેન્શનમાં.. ત્યાં સુધી મિત્રના પાપા પણ આવી ગયા હતા એટલે એ પણ બિચારા અવાક થઇ ને બેસી ગયા..

પેલા ભાઈએ મને સાઈડમાં બોલાવ્યો ને કીધું કે જો તમને વાંધો ના હોય અને વિશ્વાસ હોય તો હું પ્લાસ્ટર કરીને પાટો બાંધી આપું આમનો કેમ કે આજે તો બીજું કશુ થશે જ નહીં...

મેં બીજા મિત્ર સાથે ચર્ચા કરી ને હિમ્મત ભેગી કરીને નક્કી કર્યું કે પાટો તો બંધાવી જ દઈએ ...

પછી એ ભાઈએ એમનું કામ શરૂ કર્યું.. એમની સાથે કોઈ હતું નહીં એટલે અમે જ મદદ કરતા હતા .. એમાં ને એમાં એક મિત્ર થી જોવાયું નઈ ને ચક્કર ખાઈને પડ્યો બાપડો ..

માંડ માંડ કરીને અમે પ્લાસ્ટરનું કામ પૂરું કર્યું ને મિત્ર ને વૉર્ડમાં લઇ ગયા ને પલંગ પર સુવાડ્યો.. ત્યાં સુધી પેલા ભાઈ સાથે ને સાથે ..

આ પત્યું એટલે મેં એમને પૂછ્યું કે તમે કોણ છો અને અહીંયા શું કામ કરો છો .. તો એ ભાઈએ ખુલાસો કર્યો કે...
" પોતે અહીંયા વૉર્ડબોય છે ને છેલ્લા 4 વરસથી અહીંયા છે .. એ 15 દિવસથી રજા પર છે ને આજે પણ અહીંયા એમની પત્ની સાથે હોસ્પિટલમાં છે કેમ કે એમની પત્નીએ આત્મહત્યાનો પ્રયાસ કર્યો હતો ને એમાં એ 60% સુધી બળી હતી..."

બસ.. આટલું જ હું સાંભળી શક્યો .. ને ચુપ થઇ ગયો .. એ દીવસ મારી જીંદગીનો એવો દિવસ છે કે જેના કારણે આ દુનિયામાં માણસાઈ છે એનો વિશ્વાસ બેસી ગયો ...

તે દિવસે ડોક્ટરને આજીજી કરવા છતાં ના થયું એ એક ભલો વૉર્ડબોય કરીને જતો રહ્યો ...

-------------------------------------------

રવિ યાદવ :

ડોક્ટર સાથેના અનુભવનું તો એવું છે કે હજુ સુધી એવો કોઈ અનુભવ નથી થયો. અમારે કોઈ ફેમિલી ડોક્ટર પણ નથી. આખા કુટુંબમાં કોઈને એવી કોઈ મોટી બિમારી પણ નથી થઈ અને એવા કોઈ અનુભવો પણ નથી.
તાવ શરદી બધું કોમન છે જે નાની ક્લિનિકમાં જઈને દવા લઈ આવતા હોઈએ છે , એમાં તો કશો એવો અનુભવ છે નહીં.
સગાઈના બીજા દિવસે એપેન્ડિક્સનો દુઃખાવો થયો હતો પણ એમાં પણ એવો કોઈ અનુભવ નથી. દવા લીધી અને સારું થઈ ગયું. એમાં ઇરફાનભાઈનો મોરલ સપોર્ટ હતો એટલે સાજો થઈ ગયો.
ભગવાનના બારે હાથ આપણી ઉપર છે એટલે હજુ સુધી તો ડોક્ટરો જોડે કોઈ લેવાદેવા નથી થયા... ભવિષ્યની ખબર નથી.
------------------------------------------

સંકેત વર્મા :

હું બી. ફાર્મ. કરતો ત્યારનો કિસ્સો છે. મને કાનમાં ઇન્ફેક્શન થઈ ગયેલું. હું અને મારો એક ફ્રેન્ડ (જે બી. ફાર્મ. નહોતો કરતો) બંને એક ડૉક્ટર પાસે ગયા. એને બેસાડ્યો સામેની ખુરશી પર અને મને પોતાની બાજુની ખુરશી પર. બેટરી 'ને ફેટરી 'ને બધું હાથમાં લઈને તપાસ્યો કાન મારો. મારો ફ્રેન્ડ જુએ બધું.
ડૉક્ટર મને કહે,
"બહુ સિરિયસ ઇન્ફેક્શન છે આ તો. તમારે વહેલા આવી જવું જોઈતું હતું. બહુ જ વધી ગયું છે."
અત્યારે તો યાદ નથી એક્ઝેટલી એને શું શું કહ્યું હતું પણ એ ડૉકટરે ઇન્ફેક્શનને એટલું સિરિયસ બનાવી નાખ્યું કે મારો સામે બેઠેલો દોસ્ત એનાથીય વધુ સિરિયસ થઈ ગયો. મને પર્સનલી એ ડૉકટર પર ચીડ ચડી કે આ ડફોળને મેડિકલ કરતી વખતે કોઈએ શીખવાડ્યું નહિ હોય કે પેશન્ટને કેમ હેંડલ કરવા?! મને થોડી જાણકારી એટલે હતી કે મારો કઝિન ડૉક્ટર હતો. અને હું ય ફાર્મસી કરતો એટલે આપણે ય આ ક્ષેત્રમાં સાવ ડફોળ નહોતા.

થોડી વાર થઈ, ડોકટરે દવા લખી અને અમે બેય બહાર નીકળ્યાં. નીકળતા નીકળતા મારો ફ્રેન્ડ મને પૂછે,

"તારે ઑપરેશન તો નહિ કરાવવું પડે ને!"

-----------------------------------------

ચિતાર ઓધારિયા :

ડોક્ટર સાથેની યાદગાર પળ ... આમ જોવા જાવ તો ડોક્ટર સાથે દર્દી તરીકેના સંબંધોની વાત વધુ હોય છે, અહીં વાત છે એક હસીન ડોક્ટર સાથેની મારી રોમેન્ટિક પળોની...
એક અજનબી સાથે ઓનલાઇન વાત શરૂ થઈ... પ્રથમ વખત રાત્રે 2 વાગે શરૂ થયેલી વાત સવારે 6 વાગે એક બીજાના ફોન નંબરની આપ-લે સાથે પૂરી થઈ... વાંચનનો સમાન શોખ એક-બીજાની વધુ નજીક લાવ્યો... પ્રથમ મુલાકાત પણ પુસ્તકની અદલા બદલી માટે થઈ.. અને પછી શરૂ થયો મુલાકાતોનો અવિરત સિલસિલો જે મિત્રતામાંથી પ્રેમમાં ક્યારે પરિણમ્યો એજ ખબર ના રહી... ડોક્ટર તરીકેની એની વ્યસ્તતા અને પરિણીત હોવા છતાં અમે લાગણીથી ઘણો સમય જોડાયેલા રહ્યા.. પણ સાહિર સાહેબની પંક્તિ છે ને...
વો અફસાના જિસે અંજામ તક લાના ન હો મુમકીન,
ઉસે એક ખુબસુરત મોડ દે કર છોડના અચ્છા...

અને અમે પાછા એક બીજા માટે અજનબી બની ગયા અમારી યાદોના વહાણ આજે પણ એ જ ગતિથી સફર કાપે છે જેને લોકો જિંદગી કહે છે...

-------------------------------------------

હાર્દિક વ્યાસ :

મારા દાદીને હાર્ટની તકલીફ હતી. હાઈ બ્લડ પ્રેશર અને હાર્ટ પહોળું થતું હતું.

એક વખત થોડાં દિવસ માટે યૂરિન બંધ થયું. દવા શરૂ કરી પણ બે-ત્રણ દિવસ કોઈ ફરક ન પડ્યો. એક દિવસ દાદી પડી ગયાં. ત્યારે કોઈ તકલીફ ન પડી પણ એકાદ દિવસ પછી તાવ આવ્યો 105°F. તાત્કાલિક દાદીને અૅડમિટ કર્યાં. ત્યારે દાદી ઊંઘમાં હતાં. દવા ઈન્જેક્શન્સ શરૂ હતાં. દાદી ઊંઘમાંથી જાગે નહિં. તાવ ઓછો થાય નહિં. કૉમામાં નહિં ટચને રીએક્ટ કરે પણ હાલત બેહોશ. CT Scan, Brain MRI વગેરે બધા રીપોર્ટ કર્યાં. નાઈટ શિફ્ટ પરમેનન્ટ મારી.

એક દિવસ રાત્રે હું અને એટેન્ડન્ટ ડૉક્ટર બન્ને CT scan ની ફિલ્મ જોતાં હતાં અને અચાનક મેં પૂછ્યું, "જો તો આ શું છે?" જવાબ મળ્યો, "હાઈપોથેલેમસ". અને યુરેકા થયું હોય એમ કૂદ્યો એ. એણે એ ગ્લેન્ડ પર નાનકડો ક્લોટ શોધ્યો હતો. જેનાં કારણે તાવ ન્હોતો ઉતરતો. અમે અખતરો કર્યો દાદીને ભીની ચાદર ઓઢાડી અને તાવ નોર્મલ. મે મહિનો હતો અને શરીર બહારનાં તાપમાન પ્રમાણે પરસેવો વળીને ઠંડુ ન્હોતું રહેતું.

બીજા દિવસે ડૉક્ટરને કહ્યું તો જવાબ મળ્યો, "મને મારું કામ ન શીખવો." ત્યાર પછી ડૉક્ટરે અનેક દવા બદલાવી પણ પરિણામ ન મળ્યું. મારા કાકી સરકારી દવાખાનાનાં નિવૃત્ત લૅબ આસિસ્ટન્ટ હતાં એમણે કહ્યું, "સર.. બ્લડ યૂરિયા પણ ટ્રેસ થાય છે." અગેઈન સેમ રીપ્લાય.

પછી મેં ડૉક્ટરને કહ્યુ, "સર.. અસર ન થાય તો આ ઝેર બંધ કરીએ?" મને કહે કે, એ દવા છે. મેં કહ્યું કે, જો અસર કરે તો. ઝઘડો થયો તો કહે પેશન્ટ ટ્રીટમેન્ટને રીએક્ટ નથી કરતું.. અમદાવાદ જાઓ.

અમદાવાદ ગયાં. પરિસ્થિતિ ઠેરની ઠેર.

પછી ઘેર લાવ્યા એમને. એક ઓપિનીયન ડૉક્ટર ગુપ્તાનો લેવાનું નક્કી કર્યું. પહેલાં રેલ્વે હોસ્પિટલમાં હતાં પણ પછી એમણે પોતાની પ્રેક્ટિસ શરૂ કરેલી..

વિઝિટ માટે આવીને, ફાઇલ સ્ટડી કરીને એક જ વાત કહી.. "ડ્રગ ફીવર લાગે છે." બધી દવાઓ બંધ કરો. દાદી બેહોશીમાં મહિના કરતાં વધારે સમયથી હતાં. અમે ચાન્સ લીધો... અને દાદી 4 દિવસમાં હોશમાં આવ્યા.. બ્લડ યૂરિયા કાબૂમાં આવ્યું અને હાઈપોથેલેમસ પરનો નાનકડો સોજો સદ્ભાગ્યે જોખમી ન્હોતો..

ત્યાર પછી દાદી ઘણાં વર્ષ જીવ્યા..

વાત લાંબી છે પણ મને ઘણા અલગ અલગ અનુભવો આ જ કિસ્સામાં થયાં એટલે શેર કરી..

સુચના : મેડિકલ ટર્મિનોલોજીમાં ભૂલ-ચૂક હોઈ શકે છે..

--------------------------------

ઈરફાન સાથિયા :

✅✅✅ માનવતા માટે પોકાર✅✅✅
(આ કોઇ જાહેરાત નથી અને સાચુ બોલવામાં હું કોઇની સાડાબારી રાખતો નથી)

2004નો ફેબ્રુઆરી મહિનો , મુંબઇથી ફોન આવે છે "રાજધાની એક્સપ્રેસમાં તમારા ફાધરની તબિયત કથળતા મોકલ્યા છે." અમે તાત્કાલિક બરોડા પહોંચી ગયા. અને શહેરના સૌથી નામાંકિત ફિજિશિયનનો સંપર્ક કર્યો. અનુભવી સાહેબે માત્ર સોનોગ્રાફી અને રૂટીન બ્લડ રિપોર્ટ જોઇને ઇન્સટંટ ચુકાદો સંભળાવી દીધો કે "તેમને સ્વાદુપિંડનુ કેન્સર છે. ઓપરેશનના કોઇ ચાન્સ નથી. કેમોથેરાપી જ એકમાત્ર ઉપાય છે. પૈસાની વ્યવસ્થા કરી શકતા હોવ તો ઓન્કોફિજિશિયનને કોલ આપી દઉં". મારુ હારુ હું તો આભો જ બની ગયો. ઉંમર ઓછી અને બહેન જોડે હું એકલો. એકલાએકલા રડારડી કરી લીધી પછી મને કુદરતી વિચાર આવ્યો કે સર્જન મિત્ર ડો.હિતેન્દ્રને ફોન તો કરી જોઉં. કેમ કે હું કોઇ નિર્ણય લઉં કે કંઇ પણ વિચારી શકુ એ સિચ્યૂએશનમાં જ નહોતો. ડો.હિતેન્દ્ર્એ સાંત્વના આપી અને સલાહ આપી કે એક સિનિયર સર્જન મિત્ર ડો.દીપ પટેલનો આપણે ઓપિનિયન લઇયે છે. રિપિટ ઇન્વેસ્ટીગેશન થયા અને જાણે કે ચમત્કાર થયો. એ પેન્ક્રીએટાઇટીસ (સ્વાદુપીંડનો સોજો) હતો. કેન્સર હતું જ નહિ. ડો.દીપ પટેલે એકપણ પૈસાના લોભ વગર વીસ દિવસે ફાધરને ચાલતા ઘરે મોકલ્યા. તેમના હોસ્પિટલની બહાર 'માનવતા'નુ બોર્ડ યથાર્થ જે. તે વાતને આજે બાર વર્ષ થઈ ગયા પણ હજુ પણ કદીક વિચાર આવે છે કે ભાવાવેશમાં તે વખતે કેમોથેરાપી અપાવવા હામી ભરી લીધી હોત તો શું આજે ફાધર હયાત હોત??
2010માં ફાધરને આફ્રિકા જવાનુ હતું. થયુ કે બોડી ચેકઅપ કરાવીને મોકલીએ. વડોદરાના સૌથી મોટા કોર્પોરેટ હોસ્પિટલમાં પેકેજ લીધુ. અમે લોકો મોજમસ્તી કરતા હોસ્પિટલ પહોંચ્યા હતા. ફાધરને ડોપ્લર માટે અંદર લઈ જવાયા. પંદર મિનિટમાં ડોકટર હાંફળાફાંફળા બહાર નીકળ્યા. "એમને મેસીવ બ્લોક છે. તાત્કાલિક બલૂન એન્જીયોપ્લાસ્ટી કરવી પડશે. પોણા બે લાખ જેવો ખર્ચ થશે." ફાધરને આઇ.સી.યુ.માં શીફ્ટ કરી દેવાયા. ઇ.સી.જી.માં બંડલ બ્રાંચ બ્લોક હતુ જે મે સ્પષ્ટ જોયુ હતું. અચાનક પાંચ મિનિટમાં મેઇન વેસલ્સ બ્લોકેજ ક્યાંથી આવી ગયો? ખેર તે વખતે હું ડોકટર મટીને પુત્રના રોલમાં હતો. છો ને પૈસા થતા પણ ફાધર માટે જોખમ નથી લેવુ. ડોકટરને મળવા ગયો. " વાંધો નહિ કરી નાંખીએ સર, પૈસા સાંજે આવી રહેશે ચાલશે? ".
ડોકટરનું રિએક્શન બદલાયુ. તે હવે રિલેક્સ હાવભાવમાં હતા.
" તો વાંધો નહિ રાત્રે કરીશું." ડોકટરનો જવાબ હતો.
હું વિચારે ચઢ્યો કે પાંચ મિનિટ પહેલા ઇમરજન્સી ડીમાન્ડીંગ પ્રોસિઝર આમ મુલતવી મોડ પર કઇ રીતે આવી ગઈ. મારી પાસે કોઇ ચારો નહોતો. પૈસા આવે એટલી વાર તો રાહ જોવી જ પડે એમ હતું. હજુ એક આશ્ચર્યજનક ઘટના ઘટી. અર્ધો કલાક પહેલા જેમના હલનચલન પર પણ પાબંદી હતી તેમને ચાલતા આઇ.સી.યુ.માંથી રૂમમાં શીફ્ટ કરાયા. હવે પૈસા છઆવી રહે ત્યાં સુધી ટાઇમપાસ કયાં કરવો? નેચરલ વિચાર ઝબકયો કે ફિજિશિયન મિત્ર ડો.મોહમ્મદ હુસૈનને મળીયે. રિપિટ ઇ.સી.જી. કર્યો. "રાઇટ બંડલ બ્રાંચ બ્લોક છે. બીજુ કંઇ નથી. દવા પર જ ચાલસે". આજની ઘડી અને કાલનો દિવસ..એ વાતને આજે છ વર્ષ થઈ ગયા. ત્યાર પછી ત્રણવાર ફાધર તાન્ઝાનિયા,મલાવી, કોંગો જઇ આવ્યા. કેવા બ્લોકેજને કેવી વાતો. ત્યારબાદ ડો.મોહમ્મદ હુસૈન સાથે મળીને 100થી વધુ દર્દીઓ કે જે બાયપાસ અને એન્જીઓપ્લાસ્ટીની ત્રિભેટે ઉભા કરી દેવાયા હતા તેમને મસ્તીથી એન્જીઓપ્લાસ્ટી અને બાયપાસ વગર દવાઓના સથવારે સામાન્ય જીવન જીવી રહ્રા છે. અંહિ એવી વાત સાબિત કરવાની હરગીજ કોશિષ નથી કે દરેક ડોકટર અને હોસ્પિટલ લાલચુ અને લોભીયા જ હોય છે. અથવા તેમની દરેક વાતોને શંકાસ્પદ રીતે જ જોવી જોઈએ. જ્યાં જરૂર હોય ત્યાં અમે એન્જીઓપ્લાસ્ટી અને બાયપાસ પણ કરાવી આપ્યા છે. જેમાં ડો.મોહમ્મદ હુસૈન સાહેબે રાહત દરમાં અથવા 'મા" કાર્ડ યોજનાનો મહત્તમ લાભ દર્દીઓને મળી શકે એવી વ્યવસ્થા કરી આપતા જોયા છે.આ પહેલા ડો.મોહમ્મદ હુસૈન સાહેબ સાથે 2013માં ડેન્ગયૂ એપિડેમીક અને 2015માં સ્વાઇન ફલુ વખતે સહિયારો કામનો અનુભવ છે. જે સમયે 40000 ડિપોઝીટ વગર હોસ્પિટલ આવા કેસીસ એડમીટ કરવા તૈયાર નહોતી તેવા સમયે તેમને ચાર-પાંચ હજારના નજીવા બીલમાં દર્દિઓને સ્વસ્થ કરીને મોકલ્યા હતા. એટલા પૈસામાં કદાચ અમુક હોસ્પિટલનુ ત્રણ દિ નુ ભાડુ પણ ભરપાઈ ન થઈ શકે. ત્યારથી તમારા પ્રત્યે અનેરુ માન છે. અને એટલે જ આજના શુભ અવસરે જાહેરમાં આ વાત કરુ છું.
ડો.મોહમ્મદ હુસૈન સર , આજે બરોડા જેવી સીટીમાં જ્યાં હજાર રૂપિયા ફી સામાન્ય છે ત્થાં કોઇ ફિજિશિયન દોઢસો રૂપિયા કન્સલટીંગ ફી લે છે એ વાત કોઇને કહું તો હું એક મજાક બની જાઉં. પણ તમે મને મજાક નથી બનવા દીધો. તમારી આ માનવતા ભવિષ્યમાં પણ બની રહેશે તેવી આશા રાખું છું. સાહેબ,મારો વિસ્તાર અત્યંત ગરીબ છે. ખાસ કરીને આદિવાસી અને મુસ્લિમ. શરીર ઓગાળીને માંડ ચાર-પાંચ હજાર મહિને કમાતો વ્યક્તિ ત્યાં દવા લેવા આવે ત્યારે ટિકિટભાડા કાઢતા કેટલા પૈસા બચતા હશે એ ગણિત બહુ અઘરુ નથી. રિપોર્ટમાં જ ચાર -પાંચ હજાર ખર્ચાઇ જાય તો એ દવા શું લેશે? અને આગલો આખો મહિનો એનો પરિવાર શું ખાસે? ઓલ્ડ ફિજિશિયન સ્કૂલની જેમ અમુક ડાયોગ્નોસિસ મિનિમમ ઇન્વેસ્ટીગેશન સાથે આમ જ કરતા રહેશો એવી અભ્યર્થના છે. છ વર્ષથી તમારા પ્રિસ્ક્રીપ્શનનો અભ્યાસ કરતો આવ્યો છું. તમે દર્દીઓના ભલા માટે જે સૌથી સસ્તી અને સારી દવાઓ હોર તે જ લખો છો. બિનજરૂરી દવા મે કદી તમારા હેંડરાઈટીંગમાં નથી જોઇ. અને ભવિષ્યમાં પણ હું નહિ જ જોઉં એટલી આશા રાખવાનો મને હક છે. ગરીબ દર્દીઓને તમે સરકારી યોજનાઓ સારી રીતે સમજાવીને તેનો લાભ અપાવતા રહ્યા છો. આ સફર આમ જ ચાલુ રહેશે એવી આશા છે. આને હા, ટી.બી અને એચ.આઇ.વી. માટે તમે નાકો સાથે જોડાયેલા રહેશો અને એસ.એસ.જી.માં માનદ સેવાઓ ચાલુ રાખશો ને? જ્યાં આપણા સહપાઠી ડોકટરો માટે બી.એમ.-3પણ નાની કાર ગણાય છે. બી.એમ.-5 સ્ટેટસ ગણાય છે ત્યાં તમારી ટચૂકડી સાન્ટ્રો જોઇને તમારુ સ્ટેટસ મારા મનમાં અનેરી ઉંચાઇએ પહોંચી ગયુ હતુ. ભલે હોસ્પિટલ પાંચ માળનુ થયુ અને પચાસ માળનુ થાય. કદમ બાકદમ નવી ઉંચાઇઓ હાંસિલ કરો તેવી દુઆ છે.પણ તમારા કદમ હંમેશા આમ જ જમીન પર રહે તેવી માનવતા માટે અરજ છે..નવી હોસ્પિટલના ઉદ્ઘાટન પ્રસંગે ખોભળાભરીને શુભકામનાઓ..અલ્લાહ તમને ખૂબ કામિયાબી આપે..આમીન
અમારી આર.જે.મિત્રની કલામ સાહેબના નિધન વખતે મળીને લખાયેલી વાત સાથે વાત સંપન્ન કરુ છું.
"કલામ સાહેબ,અમને શરમ આવે છે. તમે અમારા માટે શું મુકીને ગયા? તમારી પાસે બે એટેચી જેટલો જ સામાન? અમારા રાષ્ટ્રપતિની સંપતિ અઢળક હોવી જોઈએ. અને તમે સાવ પુસ્તકોજ મુકી ગયા? અરે કોક તો તમારા હગલાને મોટો કોન્ટ્રાકટ આપવો હતો. સાવ છતરીઓ રિપેર કરતો મુકી ગયા. અરે તમને તો ટાટા-બિરલા નામથી જ મેનેજરની પદવી આપીને કરોડોનો પગાર આપતા..પણ તમે તો છેક સુધી સાવ માસ્તર બનીને રહ્યા..."

અમારા આ ભગિરથ કાર્યમાં હંમેશા સાથ આપનાર અને માત્ર બે લીટીઓ ચીતરી દીધી હોય તો પણ વાંચ્યા વગર ગરીબોનુ કલ્યાણ કરતા વિશેષ ડોકટર મિત્રો..

સર્વેનો આભાર

- ઇરફાન સાથિયા

--------------------------------

ફરઝાના સિવાણી :

એમ તો ઘણા પ્રસંગો હોય, પણ આ એક પ્રસંગ મને યાદ રહી ગયો છે.
અમારા ફેમિલી ડોક્ટર બિપીનભાઈ ઝાલા પાક્કા નાગર અને મને પહેલેથી જ ફરઝૂ કહીને બોલાવે.

જ્યારે હું 9માં ધોરણમાં હતી ત્યારે એન્યુઅલ એક્ઝામના 4-5 દિવસ પહેલા જ જમણા હાથના અંગુઠામાં બરાબર વચ્ચે ફોલ્લો પડી ગયો. અંદર પાણી ભરાયું ને એ ફોલ્લો ફૂલી ગયો. દુખે નહીં પણ જલન ખૂબ જ થતી હતી. આવી પરિસ્થિતિમાં લખવું કેવી રીતે ? અંગુઠો વળે નહીં એવી રીતે ફોલ્લો હતો. અંગુઠો વળે નહીં તો પેન પણ કેવી રીતે પકડવી ?

મમ્મી મને ડોક્ટર સાહેબ પાસે લઈ ગઈ અને એમણે જોઈને કહ્યું કે એક દવા મૂકી દઈશ એટલે ફોલ્લો કાલ સુધીમાં ફૂટી જશે. પણ પહેલા સાફ કરવો પડશે એમ કહીને અંદર રૂમમાં લઈ ગયા.
પછી મમ્મીને પણ બોલાવી. હું તો બેઠી ને ડોક્ટર કશુંક એની સાધન સામગ્રી ઉપાડે ને મૂકે એવું બધું કરી રહયા હતા.
મેં પૂછ્યું, "દુખશે ?"
તો કહ્યું, "જરીક જેવું દુખશે."
પછી એમને મારો હાથ લીધો અને કંઈક દવા લગાવી, મોમ મારી પાસે ઉભા હતા અને હું ડોક્ટર શું કરી રહયા હતા તે જોઈ રહી હતી.
ડોક્ટરે મને એક મેગેઝીન આપીને કહ્યું કે જો તો આમા મસ્ત મસ્ત કારના પીક્સ છે, મારે નવી કાર લેવાની છે તો તું કહે તો કે કઈ સારી લાગશે ?
મેં તો એમ જ મેગેઝીન બીજા હાથમાં લઈને બાજુમાં મૂકીને પેજ ઉથલાવા લાગી અને ત્યાં જ મારા મોઢામાંથી ચીસ નીકળી ગઈ. આઆઆઊઉઉંછ...!!!!
જોયું ને તો ડોકટરે એ ફોલ્લો ફોડ્યો નહોતો પણ એટલી સ્કિન જ કાપી નાખી હતી અને પાણી બધું નીકળી ગયું હતું. હું તો ત્યાં જ રડવા લાગી.
ડોક્ટર કહે, "તને દુખ્યું ?"
મેં કહ્યું, "થોડીક અણી ખૂંચી બસ."
તો તેઓ બોલ્યા, "તો પછી આટલી રડે છે શું કામ ?"
મેં કહ્યું, "તમે મને ઉલ્લુ કેમ બનાવી આ મેગેઝીન પકડાવીને ? હું જોવામાં રહી ને તમે ફોલ્લો કાપી નાખ્યો."

હજુ એ ક્યારેક વાત યાદ આવે તો હું ને અમારા એ ડોક્ટર બંને હસીયે કે કેમ જાણે હું ઓટોમોબાઇલની મોટી જાણકાર હોઉં એમ કારના પીક્સ જોવા આપેલા.

છેલ્લા 5-6 વર્ષથી એ ડોક્ટર અમદાવાદમાં SAL હોસ્પિટલમાં છે.
અને હું ઘણીવાર એમને યાદ કરતી હોઉં છું કારણ કે એ મારા સ્વભાવ મુજબ મારો ઈલાજ કરતા.

--------------------------------

વિરાજ ભટ્ટ પંડ્યા :

વાત એ વખતની છે જ્યારે હું કોલેજના બીજા વર્ષમાં હતી. એક બાઈક વાળાએ મને મારા સ્કૂટર સાથે ઉડાડી હતી અને રાતના 8 વાગ્યાનો એ ટાઈમ હતો એટલે કોઈ ડોક્ટર તરત મળે એમ પણ નહોતા. મારી બાજુમાં રહેતો મારો બાળગોઠિયો મહર્ષિ મને દવાખાને લઈ ગયો. મને ખાસ્સું એવું વાગ્યું હતું. મારા ફેસ પર ખૂબ કાંકરીઓ ભરાઈ ગઈ હતી.

ડોક્ટર દવા નાખીને બધી કાંકરીઓ બહાર કાઢતા હતા. મને ચૂપ રહેવાની સહેજે ય ટેવ નથી. એટલે મારા સ્વભાવ મુજબ હું તો ડોક્ટર સાથે વાતો કરવા લાગી પરંતુ મને એક ચિંતા હતી કે ચેહરા પર વાગ્યું હોવાથી ક્યાંક ચહેરા પર ડાઘ ના રહી જાય. એટલે મેં તો સીધું ડોક્ટરને કહ્યું, "તમે ધ્યાન રાખજો હો કે મારી સ્કિનને કશું ના થાય. હજુ તો કાલે જ મસ્ત ફેશિયલ કરાવીને આવી છું ને તમે બધું બગાડતા નહીં."

ડોક્ટર આ સાંભળીને મુંઝાઈ ગયા. બહાર જઈને મારા ફ્રેન્ડને કહ્યું કે, "આ બેનને કાંઈક માથામાં વાગ્યું લાગે છે. બહુ જ બોલ બોલ કરે છે."
આ સાંભળીને મને ખૂબ જ હસવું આવવા લાગ્યું. મેં એમને બોલાવ્યા કે, "સર ! અહીંયા આવો મને કશું જ નથી થયું."
તેઓ મારા ફ્રેન્ડને અંદર લઈને આવ્યા.
મારા ફ્રેન્ડે એમને કહ્યું કે "સાહેબ આ કેસ બાય ડિફોલ્ટ જ છે. તમે પાટો બાંધી દયો. આ તો સાવ નોર્મલ બકવાસ છે એની."
અમે બંને બહાર આવીને ખૂબ જ હસ્યા.
ડોક્ટર સાહેબનો ચેહરો બહુ જ ચિંતાવાળો હતો. જે મને હજુ પણ યાદ છે.

1 વીક પછી જ્યારે હું એમની પાસે ફરી ગઈ ત્યારે તેઓ પણ હસવા લાગ્યા કે કમાલ છે છોકરી કે આટલું બધું વાગ્યું હતું તો પણ તારી બકબક ચાલુ જ હતી.
આજે પણ એ વાત યાદ છે મને અને મારા ફ્રેન્ડને પણ. ડોક્ટર સાહેબને પણ યાદ હશે જ.

-------------------------------

ફોઝીયા ઇરફાન :

એક ડોક્ટરનું તબીબ હોવા સાથે કાઉન્સેલર હોવું પણ એટલું જ જરૂરી હોય છે. શારીરિક પીડા ઠીક થાય એ પહેલા માનસિક રીતે પેશન્ટ સાજું થઈ જાય તો આપોઆપ શરીર પણ પોઝીટીવલી રિસ્પોન્ડ કરવા માંડે છે.

અલ-હમદુલ્લાહ... હજુ સુધી ડિલિવરી સિવાય ડોક્ટર સાથે વધારે પનારો પડ્યો નથી.
વાત ત્યારની છે જ્યારે હું બીજી વખત પ્રેગ્નેન્ટ હતી. એ વખતે મારી ઉંમર 23ની હતી. અમદાવાદમાં ડો. ઉર્વશી શાહ ને ત્યાં કન્સલ્ટિંગ ચાલી રહ્યું હતું. મારા પતિ ઇરફાન ત્યારે સુરત જ રહેતા હતા ને હું ત્યાં મારા સાસરા ની ફેમિલી સાથે અમદાવાદ.
વાત એમ બની કે મને છેલ્લા મહિનાઓ જતા હતા તયારે અચાનક સપનામાં એબ્નોર્મલ બાળકો દેખાવા લાગ્યા. એવું દેખાય કે હું એબ્નોર્મલ બાળકો વચ્ચે ઘેરાયેલી છું ને એ લોકો ને જોઈ રડયા કરું છું. ને પછી તો રોજે એ એકનું એક જ સ્વપ્ન.
ડો. ઉર્વશીએ ક્યારેય પણ પહેલી કે બીજી પ્રેગ્નેન્સી વખતે એક પણ પૈસાની સોનોગ્રાફીની રેકમેન્ડ નહોતી કરી.
મને આવા સપના આવ્યા લાગ્યા તો હું ખૂબ જ પેનિક થઈ ગઈ. ના રહેવાયું એટલે બધાથી છુપાઈને હું ચુપચાપ ડોક્ટરની ક્લિનિક જઈ ચડી. કન્સલ્ટિંગ ટાઈમ પૂરો થઈ ગયો હતો એટલે ત્યાં ઉર્વશી મેમ નહોતા પણ કોઈક ઇમર્જન્સી ડિલિવરી માટે આવેલા તેમના હસબન્ડ કે જેઓ પણ ગાયનેક સર્જન છે તે ડો. સુમંત શાહ ત્યાં હતા. એમણે મારી ફાઈલ જોઈ અને કહ્યું કે તારું ચેકઅપ તો આવતા મહિને છે. શું તકલીફ છે કે અત્યારે આવી ?
મેં ખચકાતા ખચકાતા વાત કરી ને જીદ કરવા લાગી કે તમે મારી સોનોગ્રાફી કરો ને મને કહો કે અંદર મારું બચ્ચું હેમખેમ છે કે નહીં.
તેઓ એ પહેલા મને શાંત પાડી અને પછી મને સમજાવવા મંડયા.
"તે કોઈ દિવસ કોઈનું કશું ખરાબ કર્યું છે ?"
"ના.."
તો કહે વિશ્વાસ રાખ તારા ભગવાન પર. તારી સાથે એવું ક્યારેય કશું નહીં થાય.

શું ખબર શું હતું એમના એ શબ્દો માં પણ મારું વિચલિત થયેલું માં શાંત થઈ ગયું. 30 મિનિટ સુધી એમણે મારું કાઉન્સેલિંગ કર્યું અને સોનોગ્રાફીની ના જ પાડી. બસ પછીથી સપના આવતા પણ બંધ થઈ ગયા. એટલો વિશ્વાસ બેસી ગયો હતો એમના પર કે એમના હાથમાં હું એકદમ સેફ છું. અને ત્યારબાદ નોર્મલ ડિલિવરી કરાવી એ પણ બહુ શાંતિથી અને સરળતાથી. સીડના ટાઈમે જે લેબર પેઈન પિરિયડ 12 કલાક સુધી ચાલેલો એ લેબર પેઈન પિરિયડ સદીયા વખતે ફક્ત 30 મિનિટ લાગી.

શું ખબર એમના હાથોમાં કાંઈક હતું કે મારો એમના પરનો વિશ્વાસ. બટ ઇટ્સ મેમોરેબલ.